Category Bert Swart

De wereld hunkert naar meer in de ruimtevaart. Meer details, verder zien: de instrumenten moeten steeds groter en beter worden. Satellieten worden dan duurder en groter, en passen zelfs niet meer in de raket. Je moet er niet aan denken dat zo’n gigant kapot gaat in de ruimte. De hele missie kan verloren zijn, en miljoenen euro zijn weggegooid. Geen verzekering die dat vergoedt. De oplossing hier voor zijn Formation Flying Satellites: satellieten in formatie. Oftewel, hak de grote satelliet in stukjes en laat deze stukjes samen het klusje klaren. Je kan het je vast wel voorstellen: om meer te zien is grotere apparatuur nodig. Kijk maar naar een telelens van een fotograaf. Met een gigantische lens is hij in staat om details in kaart te brengen vanaf grote afstand...

Mensen in de ruimte. Vanaf de lancering van Yuri Gagarin is dit een feit. Maar tot de lancering van Dennis Tito in 2001 waren dit allemaal professionele ruimtevaarders van ruimtevaartorganisaties als RKA, NASA en ESA. Ook de sleutel van het hemelruim was in het bezit van deze organisaties. Door de Ansari X-prize kwam dit tot een einde. Burt Rutan bouwde SpaceShipOne en liet de wereld zien dat de ruimte niet alleen maar toegankelijk is voor overheden. Tito en Rutan toonden aan dat de ruimte eindelijk open is voor de amateur. In den beginne van het ruimtetijdperk was ruimtevaart onzeker. Veel raketten ontploften en satellieten faalden. De ingenieurs probeerden maar wat uit om dit te voorkomen...

NASA heeft onlangs verklaard om voor het einde van het komende decennium wederom een astronaut op onze Maan te zetten. Nu niet voor eventjes, maar om er te blijven. Dan is het bijna een halve eeuw geleden dat de mens voor het eerst die ‘kleine stap voor de mens, een grote sprong voor de mensheid’ heeft gezet. Deze stap werd maar kort gezet. Na zeven missie was de winst al uitgeteld: we kunnen naar de Maan, maar er was niet veel te halen. Toch gaan we weer terug, want de tijden zijn veranderd. Ooit fantaseerden we over Maanmannetjes. Toen duidelijk werd dat er niets kon leven, bleef de Maan ons toch boeien: we moesten en zouden er heen. Tijdens de hete strijd van de Koude Oorlog werden de Apollo missies uitgevoerd. Eindelijk waren we de Russen de baas...

De moeilijkheid van ruimtevaart kan vergeleken worden met het werpen van een steen. Als de steen niet meer terugkeert op Aarde, is deze in een baan om de Aarde. Er is echter niemand zo sterk, dat hij de steen ver genoeg kan gooien. Gelukkig is er techniek die de arm zo sterk kan maken dat de steen nooit meer terug hoeft te komen. Met oogverblindende vlammen, en verdovend gebrul maakt hij een opening naar de ruimte: de raket! Iedereen heeft wel eens een raket gezien. Op oudejaarsavond is het zelfs legaal om zelf raketten af te steken! Als je eens eentje niet afsteekt maar openmaakt, zul je zien dat een vuurpijl weinig meer is dan een hoopje kruit met een papieren omhulsel eromheen...

Het begon allemaal zo’n vijftig jaar geleden met de lancering van een satelliet door de Sovjet-Unie als resultaat van de wedloop tegen Amerika. De ruimterace kreeg zijn hoogtepunt met de bemande landing op de Maan. Al snel daalde de algemene interesse in de ruimtevaart, en begonnen de landen die ruimtevaart bedrijven zich te richten op de nuttige dingen die de ruimtevaart biedt. Ruimtevaart werd nu bedreven door de overheid, maar vergeten door het grote publiek. Want als je naar de Maan kan, dan zijn rondjes om de Aarde toch saai! Wat is er aan de hand met de ruimtevaart? Waarom zouden we de ruimte nog steeds in gaan? “Ruimte: de laatste grens…” Zo klinkt het romantisch in een bekende TV-serie. In de werkelijkheid is die romantiek ver te zoeken...